O bezbjednosnoj situaciji u Republici Srpskoj govoriće se na narednoj redovnoj sjednici Narodne skupštine Republike Srpske. Do tada važi zaključak sa posljednje posebne posvećene ovoj temi, iz maja prošle godine, a glasi ovako:

„Stanje bezbjednosti u Republici Srpskoj u osnovi je stabilno, uprkos pojedinačnim
slučajevima koji povremeno izazivaju zabrinutost građana. Svi parametri na osnovu
kojih se procjenjuje stanje bezbjednosti su pozitivni i pokazuju dalji pozitivan trend.“

Ovo je prvi od 13 zaključaka 26. posebne sjednice Narodne skupštine Republike Srpske od 10. maja 2018. sa jednom tačkom dnevnog reda: „Razmatranje stanja bezbjednosti u Banjaluci i Republici Srpskoj – „Pravda za Davida – Pravda za Sve“.
U međuvremenu je, tokom izborne kampanje, uhapšen napadač koji je ispalio zolju na
poslovnu zgradu u Banjoj Luci.

Iako su na toj sjednici zaključili i da „u proteklom periodu nije bilo terorističkih akata“, danima se sa televizije orilo da je među nama sve vrijeme živio „SDS-ov terorista“. Poslije toga, ubistvo iz zasjede u banjalučkom naselju Kočićev vijenac – još nerazjašnjeno. Ljetos i jesenas, iako vanredno bezbjedni,
imali smo prijetnje raznim fazama obojene revolucije – trećom, petom, bogzna kojom, u kojoj je, kako su nam danima tvrdili, trebalo i nas i Republike Srpske da nestane.

I naposlijetku, u ponedjeljak uveče, likvidacija poznatog banjalučkog privrednika
Slaviše Krunića i njegovog tjelohranitelja Žarka Pavlovića. Ubijen je i jedan od
napadača, ali ime mu, pored ovih ljudi, ne vrijedi spominjati.

Jutro poslije trostrukog ubistva, u utorak rano, ništa ipak nije spriječilo Policijsku upravu Banje Luke da njeni funkcioneri održe redovnu konferenciju za novinare i pohvale se rezultatima. Tako smo, dok je uviđaj još bio u toku, dok su direktor policije i ministar unutrašnjih poslova bili na licu mjesta, a helikopteri nadlijetali prigradsko naselje i širi teren Banje Luke i Laktaša u potrazi za monstrumima ubicama, iz banjalučke policije saznali da je „stanje bezbjednosti zadovoljavajuće“, da „nema evidentiranih ubistava“, i tako dalje i tako dalje.

Jasno nam je da je konferencija za novinare bila, sasvim legitimno, planirana kao
doprinos vlasti u skupštinskoj raspravi o javnom redu i miru. Ali nam nije jasno – zar je moguće da ne postoji iko razuman da procijeni da je poslije monstruoznih ubistava otkazivanje konferencije bila jedina ispravna stvar? I da poslije Davidovog ( još nerazjašnjenog) ubistva i čuvene konferencije „jutro poslije“, policiji, a ni Banjoj Luci, ne treba još jedna u nizu takvih grešaka.

Ali je stanje, vele, ipak redovno.

Eto, neka poslije svega i povjerujemo da stanje u Banjoj Luci i Republici Srpskoj, kao ni u maju prošle godine, ni po čemu nije vanredno i da su pitanja „a ko je sljedeći?“
preuveličavanje cijele priče.

Ali, čisto da se zna, u ovom gradu i ovoj Republici ne žive ni slijepci, ni budale, već ljudi koji čitaju, gledaju, slušaju, koji imaju i oči i glavu i srce. Strah je, kako kaže definicija, intenzivan i neugodan negativan osjećaj koji čovjek doživljava kad vidi ili očekuje opasnost. To je urođena, genetski programirana reakcija na prijeteći ili bolan podražaj.

Neko, definitivno, polako i razumno mora ljudima da kaže da se ne plaše. Jer stanje, ipak, nije redovno.

MARIJA MILIĆ